beelden
Gepubliceerd op
Tijdens een wandeling van Els Lenards met collega en vriendin Lisa ontstaat een mooi en intiem gesprek. Over de ziekte van Lisa’s vriend en over de slingerbeweging tussen pijn en afleiding. Met toestemming van Lisa mag je hier meelezen met dit gesprek.
‘Die dinsdag werden we gebeld, om te vertellen dat de geplande onderzoeken van mijn vriend niet doorgingen, want alles wees op de ziekte van Kahler. Onze schrik was groot. Ik kende de ziekte van de moeder van een vriendin. Zij had veel pijn en overleed kort na de diagnose. Die avond waren er enorm veel gevoelens van paniek en ontreddering. Ik wilde niet verder zonder hem en zei: ‘als jij gaat dan ga ik met je mee’.
Als zij erover vertelt komt een golf van dat gevoel weer terug. Het ligt nog zo dichtbij onder de oppervlakte. Er is weinig voor nodig om het aan te raken.
‘Ik ben altijd bang geweest dat één van ons kanker zou krijgen. Ik heb dat met mijn moeder meegemaakt. ‘Nu het ergste waarheid is geworden, kan dat rust geven’, zei mijn huisarts. Maar zo werkt het niet, de angst is er, dagelijks. Ook nu mijn vriend weer meer pijn lijkt te hebben na een intensieve behandeling maak ik me zorgen’.
beiden bang
Samen gaan ze naar een Waddeneiland om uit te rusten, bij te komen en een fijne tijd te hebben. Daarmee leggen ze de lat hoog want beiden hebben van huis uit meegekregen het gezellig te houden. Ze genieten samen van de natuur maar hun ‘negatieve’ gevoelens houden ze voor zich. Zo spreken ze pas thuis weer uit dat ze beiden bang zijn dat dit misschien de laatste keer was. Thuis delen ze wat ze ervaren en ontstaat er weer meer verbinding.
Terwijl we op een bankje zitten, vertelt Lisa over haar eerdere verlies ervaringen. ‘Er zijn beelden in mijn hoofd, van het overlijden van mijn oma, bij wie ik woonde. Ik was 18 en probeerde haar nog te reanimeren. Er zijn ook beelden van mijn moeder die het jaar erop overleed. En nu is er deze angst om mijn vriend en onze toekomst. Ik dacht dat ik het wel een beetje verwerkt had maar nu komen ook die de beelden terug. Misschien is dat mijn manier om te vermijden te denken aan wat er nu met Paul gebeurt’.
We hebben het over haar schriklichaam, dat al die keren op scherp is gegaan en hoe normaal het is dat oude verliezen mee gaan resoneren bij een nieuwe verlieservaring.
steun
Ik vraag wat haar steunt. ‘Om te beginnen, de natuur. Ik ga alleen of samen regelmatig wandelen. En ik maak maandelijks een afspraak met een lichaamsgerichte therapeut om weer meer gevoel voor mezelf te krijgen. Dan kan ik weer even vooruit. In de ochtend doe ik mee met meditaties en dat helpt. Soms trilt het lang in mijn lijf maar dan kan er verrassend genoeg rust komen. Ook een wekelijks zoom gesprek met vriendinnen is een steun’.
‘De afgelopen tijd ben ik erg voorzichtig geweest met mijn contacten en werkte ik thuis. Nu ik gevaccineerd ben kan ik weer als verpleegkundige op de afdeling gaan werken. Ik zie er tegen op maar ik kan goed schakelen’. Ik zie het gebeuren. Ze richt zich op en ze komt krachtig over.
‘Als ik het over mijn werk heb, voel ik me sterker en dan verdwijnen de nare beelden en gevoelens naar de achtergrond’, merkt ze verrast op. ‘Ja, die kant van mij is er ook nog’.
kleurige tulpjes
Ze vindt het eigenlijk raar dat ze zo kan switchen van geëmotioneerd naar rustig en stevig. Als we bespreken dat ook dat bij rouw hoort, dat er een slingerbeweging mag zijn van aandacht voor verdrietige gevoelens naar bezigheden en afleiding, wordt ze milder naar zichzelf en neemt zich voor:
‘Ik ga meer aandacht geven aan de mooie momenten, die er ook zijn, om de nare beelden minder te laten overheersen. Ik ga ze dagelijks op schrijven in een klein opschrijfboekje met kleurige tulpjes. Het ligt al klaar’.
