Cirkelen
Gepubliceerd op
Ik zit in mijn praktijkruimte. Naast mij hoor ik het gestommel van de verhuizers op de trap. Een deel van onze spullen gaat in de opslag. Wat hebben we in de afgelopen 20 jaar veel opgespaard. Ik dan vooral. Steeds weer ontdekte ik mooie boeken, wijze lessen, ik ben dol op inspiratie.
Ook kan ik geen afscheid nemen van mijn lp’s. Elk heeft zo zijn eigen verhaal en vertelt van samen muziek luisteren. De eerste plaat die ik kreeg van mijn vader. De eerste die ik op de lagere school zelf kocht en de Bob Dylan platen die ik kreeg van mijn neef, die niet oud werd door cystic fibrose. En dan de platen die we luisterden op de middelbare school, Supertramp, Genesis. Om niet te praten van Jean Ferrat…..die franse periode van me en ga zo maar door. Steeds gaat het over mensen, wat zij mee brachten en de indrukken die ze bij me hebben achter gelaten. Muziek kan je nu makkelijker meenemen. Spotify is overal. Toch gaan deze platen nog mee naar het nieuwe huis dat op ons wacht.
Ondertussen neem wel ik met kleine stapjes afscheid van de omgeving rondom ons huis, de blauwe regen die ik in de tuin plantte. Het eerste wat ik deed 20 jaar geleden. Nu gaan we nog 1 zomer van de bloemenregen genieten.
Afscheid nemen, we doen het continue. Verhuizingen, fijne schoenen die versleten zijn, liefdes en vriendschappen die verdwijnen. Verlies van werk. Kleine kinderen die groot worden, verwachtingen die we los moeten laten.
Steeds weer draaien we door een cirkel: we ontmoeten en hechten ons, we vinden meer of minder verbinding en nabijheid. En dan na langere of kortere tijd nemen we afscheid, plotseling of in kleine stapjes, vrijwillig of gedwongen. Daar rouwen we om en dan geven we betekenis aan onze ervaring.
Soms blijven we hangen en stokt de beweging. Durven we na een verlies geen nieuwe relatie meer aan. Soms hebben we hulp nodig, op welke manier dan ook om weer in beweging te komen.
Verlies en afscheid recht in het gezicht kijken vergt moed, maar nooit dwang. Het mag voorzichtig en met kleine beetjes durven voelen wat er met je gebeurt.
Ik probeer dat nu ook. Dichtbij mijn gemengde gevoelens te blijven. En mezelf af en toe te gunnen ze te negeren. Niemand die de regel bepaalt. De weg door de cirkel loopt ieder op zijn eigen manier.
Oh, de verhuizers zijn bijna klaar, we zijn weer een stapje verder. En de blauwe regen heeft nog wat warmte nodig. Want warmte dat helpt altijd om verder te bewegen en volop te bloeien!
