Zwakke plekken worden zwakker
Gepubliceerd op
Mariëlle Klaassen interviewt Wim (59) en Lotte (23)
In dit interview vertellen vader Wim en dochter Lotte over het verlies van hun vrouw/moeder Johanna die anderhalf jaar geleden overleden is aan baarmoederkanker, na een ziekbed van een ruim half jaar.
Kunnen jullie iets vertellen over de impact van het verlies op je lichaam?
Wim: Ik merk dat ik wel meer spanningsklachten heb gekregen in deze anderhalf jaar. Vaak merk ik het in mijn borst. Het voelt hier vaak gespannen, het is puur een beetje stress. Ook in mijn schouders is het wisselend gespannen. Het komt en het gaat. Maar vooral, merk ik dat ik veel minder goed slaap. Toen ze ziek was begon dit al een beetje, doordat Johanna vaak onrustig was in de nacht. Ook iets anders is dat ik de laatste tijd heel veel neusbloedingen heb. Het is een zwakke plek in mijn lijf die nog zwakker is geworden afgelopen tijd. Ook is me wel opvallen dat ik deze winter zwaarder ben geworden.
Wim: Ik merk dat ik wel meer spanningsklachten heb gekregen in deze anderhalf jaar. Vaak merk ik het in mijn borst. Het voelt hier vaak gespannen, het is puur een beetje stress. Ook in mijn schouders is het wisselend gespannen. Het komt en het gaat. Maar vooral, merk ik dat ik veel minder goed slaap. Toen ze ziek was begon dit al een beetje, doordat Johanna vaak onrustig was in de nacht. Ook iets anders is dat ik de laatste tijd heel veel neusbloedingen heb. Het is een zwakke plek in mijn lijf die nog zwakker is geworden afgelopen tijd. Ook is me wel opvallen dat ik deze winter zwaarder ben geworden.
Lotte: Toen mijn moeder het bericht kreeg dat er uitzaaiingen waren kwam er zo’n groot verdriet over me heen.. dat het echt voelde als steken in mijn hart. Zo anders, dan ik ooit heb ervaren. Dat was ook zo op het moment dat ze overleed. Echt een pijn van binnenuit. Daarna heb ik dat minder gehad. Ik denk dat dit ook komt doordat ik lang een soort van heb kunnen wennen aan het feit dat ze dood zou gaan, dat ik haar toen ook al aan het missen was. Het lijkt me een heel andere ervaring als dit plotseling gaat. Ik weet wel nog dat ik ineens weer super veel last had van mijn knie, dat er ineens vocht in zat. Ik zag dit als een teken van dat mijn lichaam het even allemaal niet aan kon. Dat het verdriet dan het eerste naar je zwakke plek gaat.
Wat heeft jullie geholpen in deze afgelopen periode?
Wim: Ik schilder heel veel. Ook in de fase dat Johanna heel ziek was en juist ook hierná heb ik veel aan het focussen op het schilderen gehad. Ik ben meer abstracter gaan schilderen en ik heb mij gestort op een project met bloemblaadjes. Ik heb de bloemen, die we tijdens de afscheidsceremonie kregen, gedroogd met een grote zelfgemaakte bloemenpers van vele lagen kranten en boeken. Uiteindelijk heb ik deze bloemen verwerkt met lijm in schilderijen (zie foto). Voor mij heeft naast het schilderen, de natuur, en samenzijn met mijn dochters, het meest geholpen. Soms denk ik achteraf dat ik wel meer actief had willen zijn in een groep, om te delen met lotgenoten.
Lotte: Ik zocht ook weer de drive om nieuwe energie te krijgen, ik heb een nieuwe sport gezocht. Net als het opzoeken van de mensen waarvan ik houd. Ook vond ik dat het hebben van een concreet doel, zoals mijn master, er voor zorgde ervoor dat ik automatisch doorging. Ik vond het niet nodig om externe hulp te zoeken, omdat ik voel dat het verdriet zó van mijzelf is, dat ik ook heel duidelijk voel dat ik het zelf wil doorleven. Ik voel een sterk vertrouwen in de moeilijke tijden dat het wel weer beter zou gaan. Dit ís ook gewoon moeilijk, dus dit mag ook moeilijk zijn.
