Troost
Gepubliceerd op
TROOST
Als kind duimde ik. Ik duimde veel en overal. Ik weet nu: een vorm van troostend contact met mezelf, wat me veiligheid en rust gaf.
Het allerliefst duimde ik naast mijn moeder op de bank, met haar arm wat omhoog getild in mijn vrije hand. Friemelend en ruikend aan haar elleboog. Zacht, fris en een beetje ruw tegelijk. Een voor haar ongetwijfeld ongemakkelijke positie, die ze met veel geduld innam voor mij.
Ik zocht haar elleboog telkens zelf weer op: lichamelijk contact, zonder woorden samen, geborgenheid dicht bij mijn moeder. Terwijl ik het schrijf, mis ik haar en zou ik willen dat ik haar arm weer een keer kon pakken. Ik kan haar elleboog bijna ruiken.
Fysieke troost als ik pijn had of verdriet uitte, heb ik niet veel gekend. Als er met mij iets was wilde mijn moeder dat zo ontzettend graag voor me oplossen, dat ze tegen me begon te praten. Er was steeds een manier om er anders naar te kijken. Het kon ook altijd erger. Huilen of boos zijn had niet zoveel zin.
Nu zie ik ook de liefde onder haar aanpak, maar als kind kreeg ik de boodschap: Ik heb geen reden tot de pijn die ik voel. Het is als volwassene een weg voor me geweest om te leren vertrouwen op wat ík voel en daar alle ruimte aan te geven.
Inmiddels heb ik -als massagetherapeut- van voelen mijn werk gemaakt. En moet ik daarbij onder ogen zien dat een vleugje van de aanpak van mijn moeder ook in mijn arsenaal aan reacties op pijn bij de ander te vinden is. Het vraagt ook moed om pijn of verdriet van een ander te verduren. Er gewoon stil en compassievol bij aanwezig te kunnen zijn. Zonder op te willen lossen.
Afgelopen weekend had ik weer een tweedaagse van de opleiding lichaamsgerichte therapie bij rouw en verlies van Corinne de Graaf van Rouwen met compassie. Wederom prachtige, inspirerende dagen waarbij ook het onderwerp troost aan bod kwam.
Wat is troostend voor jou?
We schreven op een vel alles wat troostend is. Voor mij is dat: natuur, knuffels, warmte, chocola, zee, muziek, mildheid, taal, tranen, verbinding, zon, contact, schoonheid, stilte, steun.
We deelden afbeeldingen die we als troostend ervaren met elkaar. Er zijn veel beelden die me troosten. Ik nam onderstaande afbeelding mee naar de opleiding. Dit meisje straalt, haar lach is betoverend én haar ogen vertellen tegelijkertijd een verhaal dat verder gaat dan blijdschap. Ik meen er ook haar pijn in te lezen.
In de rauwe rouw kort na het overlijden van mijn man, voelde ik me schuldig om de eerste echte lach. Daarna werd het troostend voor mij om af en toe ook echt te kunnen lachen. En om juist mijn humor te gebruiken om de pijn kenbaar te maken.
We sloten afgelopen weekend het onderwerp troost af met het maken van een gedichtje aan de hand van de letters van één woord van het troostvel. Ik koos voor steun. Omdat even echt kunnen leunen zo troostrijk is. Of dat nou letterlijk leunen is met een duim in je mond en een elleboog in je hand of figuurlijk leunen door toe te staan dat de ander er even helemaal voor jou is. En daar kan bij gehuild en gelachen worden.
‘Samen in stilte
Tovert er ná mijn tranen
Een glimlach omhoog
Uiteindelijk schaterlachend
Nasnikken’.
Een mooie vraag: wat troost jou? Voel je welkom om in een reactie iets te vertellen over wat jou troost ❤.
