Tijd van verliezen, tijd van vertrouwen, tijd van verlangen
Gepubliceerd op
Ze is net verhuisd. Maar het lukt haar niet van haar nieuwe huis te genieten. Integendeel, ze valt in een groot gapend gat. Het verdriet om haar moeder, een jaar geleden overleden, overspoelt haar. Ze is somber, en ervaart het leven als grauw en grijs. Ze slaapt slecht. Ze is op zoek naar diepere ontspanning. Ze heeft al eerder holistische massages ontvangen en heeft ervaren dat ze hier baat bij heeft. Ze geeft aan dat het nodig is om naar haar pijn te kijken en vertrouwt erop dat de therapie haar gaat helpen.
Ze komt vandaag voor de vierde keer. Uit de eerste drie sessies is duidelijk geworden dat er op verschillende plekken in haar lijf veel spanning te ervaren is. De aanraking en de massage brengen veel naar boven. In de spanning in haar bovenlijf komt verdriet, boosheid en moeheid naar boven. In haar bekken voelt ze dat ze zich letterlijk en figuurlijk had vastgezet, dag en nacht stond ze klaar om in actie te komen om ervoor te zorgen dat haar moeder de nodige zorg kreeg.
Het met aandacht naar de spanning toe gaan brengt ruimte, zegt ze. Ruimte om voller adem te halen, ruimte om in beweging te komen. Het lijf laat haar tot haar verbazing ook al voelen dat er ook verlangen voelbaar was, om te dansen, te wandelen, naar het bos of naar het water te gaan.
Tussen de sessies door merkt ze dat ze weer wat meer energie krijgt. Ze slaapt beter. Ze gaat wandelen. Ze maakt een boekje met foto’s van haar moeder uit de periode dat ze niet ziek was. De dag dat haar moeder een jaar geleden overleden is, brengt zij met haar vader en man door bij de hei waar haar moeder uitgestrooid was, met een glas wijn, luisterend naar muziek van de uitvaart. Ze merkt dat het aanhalen van familiecontacten haar goed doet.
Haar lijf voelt goed, zegt ze vandaag. Aan de hand van wat ze vertelt over de warme contacten met haar familie die ze de laatste tijd ervaart, hebben we het over steun ervaren. Op de tafel, met mijn handen achter haar schouderbladen komt er eerst een boom voorbij, een stevige eik, zegt ze. De eik zegt haar dat ze niets hoeft. Ze mag zitten en gesteund worden. Vervolgens komen de mensen voorbij die haar steun geven. De een na de ander, wat zijn het er veel. Ik voel haar zwaarder worden, haar ademhaling vertraagt en verdiept zich.
Ineens verkrampen haar schouders en nek. Ze merkt dat de ontspanning terug keert als ik mijn handen om haar nek en achter haar hoofd leg. Gevraagd naar wat er gebeurde, geeft ze aan dat het voelen van al die steun achter haar heel erg ontroert. Het opstellen van al die mensen achter haar maakte dat ze zich gedragen en warm voelde. Toch ‘greep’ het haar ook bij de keel. Ze moet er aan wennen zegt ze om de steun helemaal toe te laten: ze is van jongs af aan aangeleerd om alles zelf te doen, van niemand afhankelijk te zijn. Het is zo voelbaar dat de steun haar goed doet. Ik strijk haar hartgebied uit. Ze slaakt een diepe zucht.
We sluiten de sessie af en wensen elkaar het beste voor het nieuwe jaar. Dat ziet er alweer anders uit zegt ze.
( Tijd van verliezen, tijd van vertrouwen, tijd van verlangen is geïnspireerd door het lied “Alles is lucht” van Stef Bos)
