Nijmegen

Corrie van den Bruggen

Ik ben al vroeg in contact gekomen met rouw. Als kind omdat mijn opa en oma zijn overleden toen ik nog op de basisschool zat. Ik herinner me de sombere gezichten, donkere kamers en afgedekte spiegels…. En na mijn 18^e omdat ik ging werken als Z-verpleegkundige. Ik had daar te maken met mensen met een zeer ernstig verstandelijke beperking en hun ouders en broers/zusjes. En vooral bij die familieleden was heel veel (soms rauwe) rouw. Verlies van idealen, van verwachtingen, van zorgeloosheid, van hoop… en regelmatig ook het verlies van hun kind. En voor de broertjes en zusjes soms ook verlies van hun jeugd en hun ouders want vaak draaide alles om dat ene kind wat bij ons in de instelling woonde. Ik heb hun pijn heel goed gevoeld en toen ik later zelf kinderen kreeg herkende ik ook de angst die moederschap met zich meedraagt.

De dood heeft me altijd gefascineerd en dan vooral het aspect van het afscheid wat daar altijd in meespeelt. Ikzelf kan niet zo goed afscheid nemen en zeker niet wanneer het definitief is. Ik heb afscheid genomen van mensen die (gingen) overlijden, maar ook van vrienden waarvan ik dacht dat ze er voor het leven waren, de vader van mijn kinderen waarvan ik gescheiden ben, mijn zielsmaatje die ik voor altijd in mijn hart meedraag, en mijn hondenmaatje Banjo die ik in mijn armen heb moeten laten inslapen. Ik zie veel mensen in mijn (zeer naaste) omgeving die afscheid moeten nemen van hun gezondheid en wat voor een diepe rouw dat met zich meebrengt, ook voor de omgeving. En familieleden die al jarenlang zo graag een kindje willen wat maar niet lukt of pas met heel veel hulp. Als je om je heen kijkt is er zoveel rouw…..

Zoals ik aan den lijve heb ondervonden is het moeilijk om dit allemaal alleen te doen en is het zo helpend en steunend om op zo’n moment in je leven iemand te hebben die naar je luistert, je hoort en verstaat, bij wie je helemaal jezelf mag zijn en je helpt te voelen wat er is zonder mening of oordeel. Natuurlijk zijn er mensen in je omgeving, maar een buitenstaander die helemaal open aanwezig is en verder niets van je wil werkt helend is mijn ervaring. Ik geeft, als onderdeel van de massagetherapie, ook lichaamsgerichte begeleiding bij rouw toe,  soms in combinatie met individueel systemisch werk.

“Het raakt me dat mijn verdriet nu 15 jaar later, nog steeds zo vers voelt, zo rauw……”

Tijdens mijn opleiding werd me gevraagd een stukje te schrijven over mijn eigen rouw. Ik ben gaan schrijven over het afscheid van mijn zielsmaatje en ik schrok van de heftigheid en (lijflijke) pijn die het zoveel jaren later nog bij me oproept. Dat klinkt door in bovenstaande zin (uit dat stukje wat ik heb geschreven), die voor mij ook goed weergeeft hoe rouw de rest van je leven kan doorwerken en dus absoluut niet in vakjes is te stoppen. Rouw is persoonlijk, onvoorspelbaar en vraagt om aandacht. Soms meer, soms minder, soms snel, soms jaren later.

Mijn praktijk

Mijn praktijk is gevestigd in Nijmegen en één dag in de week in Helmond. Ik begeleid mensen in hun bewustwordingsproces, in het ondersteunen van ervaren wat er is en wat het lichaam laat zien en voelen. Alles is goed, er hoeft niets te veranderen, je mag er helemaal zijn met alles wat er is en zich aandient in jou. Een ruim uur tijd voor jou, tijd om stil te staan, tijd om aandacht te geven wat aandacht vraagt. Zonder oordeel, zonder verwachtingen, zonder aannames of invullingen…..alleen maar Zijn.  Mijn handen helpen je contact te maken met je lijf maar ook met je gedachten, met je gevoelens, met je emoties. In liefdevolle aanraking, met volle aandacht en helemaal in verbinding met jou en wat zich roert in jou. Dit alles bij elkaar kan het begin zijn van een beweging in jou die troostend, verzachtend en helend is.

Je bent een zachte, krachtige en wijze vrouw; bij jou kan ik mezelf ont-moeten.