slingeren
Gepubliceerd op
“Verlies zit niet in je kop maar in je lijf” zei rouwcoach Riet Fiddelaers-Jaspers in het Brabants Dagblad van 12 februari 2022. Daar ben ik het helemaal mee eens. Verlies en rouw voel je in je lijf. We kunnen er over praten, wat heel belangrijk is. Maar voorbij het praten vertelt je lichaam haar eigen verhaal. Soms omdat er nog geen woorden zijn, het verlies te overweldigend is, onverwachts of juist niet gezien en gebagatelliseerd. Wat het ook is, als je rouwt, rouwt je lichaam mee.
Na het onverwachte overlijden van mijn lief kreeg ik mezelf niet warm, ijs en ijskoud had ik het de hele tijd. Ik kon geen strakke of stijve kleding aan, mijn huid wilde alleen maar zachtheid. Mijn hart voelde als een open wond, kon alleen lieve mensen verdragen. Van een vriendin kreeg ik een zelfgemaakte knuffel die precies op mijn hart paste. Weken sliep ik met de knuffel tegen mijn borst, als een pleister op een wond.
Hartverscheurend verdriet bewoonde mijn lijf die eerste maanden, er was weinig ruimte voor iets anders.
De zomer kwam en er gebeurden ook weer leuke dingen. Mijn lijf warmde zich aan de stralende zon, kon zich wat ontspannen. Vol goede moed ging ik nieuwe avonturen aan, kocht wat nieuwe meubels, ging alleen op vakantie. Men vond me dapper en sterk en op de goede weg. Dat vond ik zelf eigenlijk ook.
9 maanden na de dood van mijn lief voelde dat heel anders en schreef ik onderstaand gedicht over hoe het verlies toen in mijn lijf voelde en hoe ik daarmee omging.
er leeft een schreeuw in mij
soms verstopt
amper voelbaar
dan klopt zij
in mijn keel
mijn borst voelt rauw
en vol verdriet
knijpt mijn keel dicht
verschroeit mijn longen
ik verstop me
in mijn huis
mijn bubbel
mijn gezin
loopt mank
verscheurd
onvolledig en wankel
keer ik in mijzelf
buiten is
te veel
te groot
onveilig
ik ben
er
even
niet
Nieuwe avonturen konden me toen gestolen worden. Ik kroop terug in mijn holletje. In deze veilige omgeving gaf ik aandacht aan de schreeuw, verdriet dat zich vol onmacht een weg naar buiten zocht.
Deze slingerbeweging, de beweging naar buiten, naar herstel, afleiding zoeken, weer gaan werken bijvoorbeeld en de beweging naar binnen, naar het verlies, stil zijn, horen volgens de laatste inzichten binnen de psychologie bij “normale rouw”. In rouw slinger je als het ware van de ene richting naar de andere. Soms blijf je wat langer bij je verlies en een andere keer langer bij het herstel. Er is geen goede of foute manier, ieder heeft een eigen slingerbeweging. Al is het niet helpend alleen bezig te zijn met verlies of alleen met afleiding zoeken, beiden richtingen zijn nodig.
Dus zo slinger ik nu van de verlieskant naar de herstelkant en weer terug. Van het verweven van het verlies van mijn lief in mijn leven naar nieuwe avonturen. Één van mijn nieuwe avonturen is dat ik lichaamsgerichte begeleiding bij rouw en verlies aanbied in mijn praktijk en ben ik onderdeel geworden van het netwerk rouwen met compassie.
Jacky Bekers
