‘sinds mijn vader is overleden zijn er regelmatig twee gele vlinders in onze buurt’

Gepubliceerd op

Micha (49 jaar) vertelt over het zware jaar waarin zij behandeld werd voor borstkanker en kort achter elkaar haar beide ouders verloor. Micha is van oorsprong Amerikaanse en woont sinds 9 jaar met haar vrouw in Nederland. Ze hebben een zoontje van vier.

Kun je iets vertellen over het jouw verlieservaringen in 2016?

In februari 2016 werd bij mij borstkanker gediagnosticeerd. Mijn familie in Amerika leefde natuurlijk erg met me mee. Het was moeilijk om mijn ouders, broers en zussen niet dichterbij te hebben in die periode. Onze zoon Jake was toen bijna een jaar oud, gelukkig waren we vlak daarvoor nog in Amerika geweest bij de familie. Kijk hier hangen de foto’s van mijn trotse ouders met hun kleinzoon. 

Het was een zware periode, niemand vertelt je hoe het voelt om je haren in je handen te hebben tijdens het douchen en binnen twee maanden kaal te zijn. En door de chemo verloor ik ook mijn stem in die tijd. Ik heb zes maanden niet kunnen praten, zo frustrerend! Muziek en zingen zijn zo belangrijk voor me, en nu kon ik niet eens mijn zoontje in slaap zingen.

In juni kreeg ik een telefoontje van thuis: het ging niet goed met mijn moeder, ze was opgenomen in het ziekenhuis. Het zag er slecht uit, en ik kon haar niet eens meer iets zeggendoordat ik nog steeds geen stem had. Maar toen, als door een wonder, had ik op zaterdag twee uur lang ineens mijn stem terug. Ik heb direct een bericht voor haar ingesproken op WhatsApp en naar mijn vader gestuurd. Hij heeft het haar nog laten horen. De volgende ochtend is ze overleden.

Twee maanden later belde mijn zus: onze vader was plotseling overleden aan een hartstilstand. Ik was op dat moment helemaal alleen thuis, ik kon het niet bevatten. Mijn vrouw en zoontje waren een paar dagen in Zuid-Frankrijk, ze konden pas de volgende ochtend thuis zijn. 

Hoe reageerde je lichaam hierop?

Toen ik hoorde van het overlijden van mijn moeder reageerde mijn lichaam direct op het slechte nieuws. Ik sliep nog maar amper, voelde een zware last op mijn schouders, een druk op mijn borst en ik kreeg koorts die flink opliep. Zo ernstig dat ik opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Ik was absoluut niet in staat om naar de uitvaart te gaan in Amerika. Sterker nog, mijn moeder zou boos geworden zijn als ik in mijn toestand was gekomen.

Toen amper twee maanden later ook mijn vader stierf was dat zo’n schok, alsof de hele wereld instortte. Die nacht dat mijn vrouw en kind nog niet bij me waren,… dat was de langste nacht van mijn leven. ’s Nachts huilde en schreeuwde ik, sloeg op mijn kussen van kwaadheid om wat van het verdriet eruit te laten stromen. Ik kreeg geen lucht meer. Het voelde als een druk op mijn borst, een zwaar hart. En ook mijn schouders waren gespannen, opgetrokken en pijnlijk.

Was er iets wat jou bemoedigd heeft in die periode? Of wat je nu nog bemoedigt?

Jake, mijn zoon. 

Hij gaf me de beste reden om te vechten tijdens de chemo.

Hij gaf me de beste reden om beter te worden en goed naar de arts te luisteren en op tijd mijn rust te nemen.

Hij gaf me de beste reden om te lachen. En nog steeds, hij is geweldig.

Dat mijn ouders ergens weer samen zijn vind ik een fijne gedachte, ze konden niet zonder elkaar. 

En dat ze Jake hebben vastgehouden toen hij acht maanden was is heel belangrijk voor me. Zij waken nu over hem. Ik geloof er sterk in dat we na onze dood er nog steeds zijn, als een andere energie. En sinds mijn vader is overleden zijn er regelmatig twee gele vlinders in onze buurt. Ze fladderen in de tuin, of we zien ze op vakantie. En dat vertel ik ook aan onze zoon: ‘Kijk daar zijn oma en opa weer, ze fladderen om ons heen en volgen wat we doen”. We praten nog vaak over opa en oma.

Vorig jaar ben ik terug geweest naar Amerika. Samen met mijn familie hebben we herinneringen opgehaald, muziek gespeeld, gelachen, alle neefjes en nichtjes erbij, samen badmintonnen, barbecue. Zoals het vroeger ook ging toen we nog samen met mijn ouders waren. Grappen uithalen, plezier maken. Dat vond ik echt helend. Mijn ouders hadden niet gewild dat we verdrietig waren.

Hoe vond je het om jouw verhaal te vertellen?

Het brengt natuurlijk verdrietige herinneringen boven maar dat is niet erg. De tijd tussen het missen wordt langer, maar het gevoel van missen en de pijn daarvan wordt niet zachter. Het ermee omgaan wordt normaler, hoe raar dat ook klinkt. Het wordt niet beter, maar het wordt anders. Je draagt het altijd met je mee. Soms is dat minder comfortabel als andere keren. Het is net als met een rugzak: je draagt hem mee op je rug, en soms moet je de schouderbandjes weer even anders schikken zodat je hem weer comfortabel kunt dragen. Als ik ze erg mis, draag ik bijvoorbeeld even de ring van mijn moeder, bekijk de foto’s nog eens goed. Ze blijven een deel van mijn leven.

https://www.erzijn.net/berkel-enschot/massage-therapie/rouw-en-verlies
Deel dit blog