Recht op Rouw
Gepubliceerd op
Na veel jaren trouw en volharding in een moeizaam huwelijk is haar man een paar maanden geleden overleden. Geen opluchting valt haar ten deel. Wel het “recht op rouw”. Zij heeft zolang haar best gedaan, nu moet er voor haar worden gezorgd. En daarmee heeft zij haar omgeving in een wurggreep.
Haar zoon weigert hier aan mee te doen en brengt haar op mijn pad. Ik luister naar haar verhaal en nodig haar uit om niet alleen te vertellen maar om haar verhaal ook te voelen. Dat is nog even een dingetje, want voelen staat al heel lang op uit. Langzaam en zacht masseren, of alleen maar vasthouden laat haar smelten.
Samen kijken wij naar hoe trouw aan een huwelijk haar stapje voor stapje ontrouw aan zichzelf heeft gemaakt. Durven kijken en voelen naar haar patronen vergt moed en doet pijn. Laagjes teleurstelling en daarmee verdriet komen tevoorschijn. En daarbij ook vragen; Wat draagt haar in haar leven? Waarin kan zij leunen? Ik ondersteun in rust, haar proces ontvouwt zich vanzelf.
Massage leidt haar terug in de tijd en laat voelen in het nu. Vanuit verbinding met zichzelf, neemt zij nu haar recht op rouw, om wat al zolang terug is kwijtgeraakt. Bij haar zonen is het nu goed leunen.
Verlaat verdriet.
Het zit er nog, op een plek waar zij nooit meer kwam.
In stilte stuurde het haar leven.
Zij wist het niet.*
*Dit gedichtje las ik in een berichtje van rouwretraitesruimtevoorjou
