Mijn wijze uil
Gepubliceerd op
Ik hou van rituelen. Van die kleine in het dagelijkse, die iedere dag of iedere week terug komen.
En van de grote die ieder jaar of ieder seizoen terugkomen.
Zoals vandaag. Vandaag zijn we, de afgelopen 8 jaar ieder jaar, appels gaan plukken op Landgoed de Olmenhorst.
Negen jaar geleden is mijn vader overleden. Een man die hield van de natuur en vooral het ritme van de seizoenen kon zien en waarderen. Ik noemde hem altijd mijn wijze uil. Hij kon me altijd op lastige momenten in mijn leven bijstaan met raad en daad. Ik kon altijd op hem terugvallen. En in mijn beleving had hij overal een antwoord op.
Na zijn sterven was ik op zoek naar mijn ritueel voor hem. Omdat hij zo van de natuur hield heb ik een boom geadopteerd op het landgoed; Papa`s boom – de wijze uil.
Ieder jaar ga ik in de oogstperiode hierheen. Samen met mijn gezin en mijn moeder.
Spannend, omdat we niet weten hoe vol de boom hangt en een uitdaging om ook de hoogste rode appels uit de boom te krijgen. En dan met zeker twee tassen vol met appels weer terug.
Ieder jaar sta ik weer even stil, daar op dat landgoed bij pappa’s boom, bij zijn leven. Ik geniet van het samen met elkaar hier even bij stilstaan. De kleine gesprekken in de auto op de heenweg met een groot onderwerp als de dood.
En dan die appels, die doorgegeven worden aan familie, waar de heerlijkste appeltaarten, appeltulbandjes en appelflappen van gemaakt worden. Voor mij voelt het alsof ik ieder jaar weer een beetje mijn papa de wereld in zet. Zijn herinnering levend hou, met het plukken en uitdelen van die mooie rode appels.
Ik ben benieuwd of er voor jou ook een ritueel is voor het herinneren van mensen in jou leven.
