‘Mijn lichaam weer van mij’
Gepubliceerd op
Mijn herinneringen gaan terug naar 16 jaar geleden. Ik lig in een ziekenhuisbed. Het is vroeg in de ochtend en de bedrijvigheid komt op gang. Mijn infuus wordt gecontroleerd door de verpleegkundige van de nacht. Ze neemt snel en routinematig ook mijn temperatuur op. Dan vertrekt ze, zonder woorden.
‘Goedemorgen mevrouw Bruggink’. Auw. De nieuwe verpleegkundige die de dekens terugslaat om mijn wond te controleren, schampt met haar hand zonder dat ze het merkt mijn buik. Ze knijpt even- net iets te hard – in mijn arm als ze zegt: ‘het ziet er goed uit. De arts komt straks ook nog even kijken’. Als ze weg is wordt er onder een luid ‘goedemorgen dames’ een rammelende kar binnen gereden. Vriendelijk en kordaat krijgen mijn kamergenoten en ik ons ontbijt. Net wakker en nu al zoveel ongevraagde aanrakingen en geluiden.
Ik masseer vandaag als vrijwilliger in het Ronald MacDonald Huis van het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Het gesprek met Isabel – de moeder die ik zojuist masseerde- bracht me terug naar mijn ziekenhuiservaring na een forse buikoperatie. De operatie die het mogelijk maakte om nu moeder te zijn van een gezonde en prachtige puberdochter.
Isabel loopt bij aanvang stap voor stap de massagekamer binnen en gaat voorzichtig zitten op de bank. Ze is vijf weken geleden middels een keizersnede moeder geworden van een veel te vroeg geboren zoontje. De gezondheid van het kleine mannetje is broos en hij heeft nog een hele weg te gaan in het ziekenhuis. ‘Elke dag is er één en angst en vertrouwen wisselen elkaar af’, vertelt Isabel. Zelf is ze voorzichtig aan het herstellen. Maar ze kan nog niet op haar buik liggen. Ze zou het fijn vinden als ik haar vermoeide rug aanraak, terwijl ze op haar zij ligt.
Als ze na wat zoeken – met een kussentje hier en daar- lekker ligt, ga ik achter haar staan en vertel dat ik eerst mijn handen neer ga neerleggen. ik leg ze op haar schouderkop en heup. Ik voel de spanning en de opgetrokkenheid van haar lichaam. Ik blijf een poosje zo staan en millimeter voor millimeter zakt ze wat meer in de tafel. De massage doe ik zacht en traag. Haast nog zachter en trager dan ik gewoon ben. Mijn handen maken als vanzelf langzame cirkels over haar hele rug. Rustgevende herhalingen. Voor haar, maar ook voor mijzelf. Ik eindig de massage door haar zachtjes te pulsen. De wiegende beweging lijkt eindeloos te kunnen duren. Ik zie een stille traan glijden over haar neus.
Isabel drinkt nog een glas water voor ze weer naar haar zoontje gaat. Ik vraag haar hoe ze het heeft ervaren. ‘Erg fijn. Het was zo zacht en langzaam. Ik kon je helemaal volgen en het was nergens te onverwacht. Ik voelde mijn lichaam weer wat meer van mij worden. Weet je, de eerste tijd na de geboorte lag ik zelf natuurlijk ook in het ziekenhuis. Dan gebeurt er de hele dag steeds veel tegelijk om je heen. Alles gaat haastig. Iedereen zit ongevraagd aan je. Best invasief eigenlijk. Net of mijn lichaam van hun was. Of ik zelf niet meer meedeed. Ja, dat lag ik net onder de massage zo’n beetje te verwerken geloof ik. Ik voel me ontspannen nu.’
Bij het afscheid laat Isabel me op haar telefoon een foto zien. Ik zie een klein hoofdje, waar tussen de slangetjes en plakkers een paar donkere ogen mij krachtig aankijken. Ik ben ontroerd door de helderheid van zijn blik. ‘Mag ik iets schrijven over onze ontmoeting?’ vraag ik Isabel, die geen Isabel heet. Dat mag, als het anoniem is. Ze verlaat weer stap voor stap de ruimte, maar haar tred is zichtbaar soepeler en lichter dan bij binnenkomst. Zachtjes in mijzelf spreek ik de wens uit dat over 16 jaar haar zoon een gezonde en prachtige jongeman zal zijn.
Deze blog is geschreven door Melanique Bruggink
