Mijn hart huilt wereldwijd
Gepubliceerd op
Melanique schreef deze Blog over hoe de corona crisis ons allemaal zo hard treft. Onze harten huilen met haar mee.
Ik heb nog nooit zoveel nieuws gevolgd. Normaal loop ik, soms tot verbazing van mijn directe omgeving, ver achter met wat er in de wereld gebeurt.
Ik lees nu al dagen alle artikelen die gedeeld worden, ook de subjectieve en de angstverhogende. Ik doe het tegen beter weten in. Wil het niet en toch ook weer wel.
Zoek ik in een tijd waarin we des te meer beseffen geen controle te hebben toch naar houvast? Probeer ik zo de gevoelens van onveiligheid en onzekerheid te beteugelen? Leid ik mezelf zo af van werkelijk voelen wat er in me leeft? Hoop ik juist dát te lezen wat mijn innerlijke stem doet klinken: het komt goed, het komt goed.
Mijn dochter zegt vanmorgen: ‘het lijkt of we al heel lang samen thuis zitten mam’ en verdwijnt met haar thee en boterhammen naar boven. Hoe is het voor de gezinnen waar je niet lekker ieder je eigen gang kunt gaan en kan kiezen wanneer je samen wilt zijn? Gezinnen waar kleine kinderen voortdurend de aandacht nodig hebben. Of waar papa en mama nu nog meer ruzie maken? Of waar door het wegvallen van het ritme en de structuur je broertje alle aandacht opeist en jij je stil aanpast?
Mijn hart gaat uit naar mijn cliënten, die nu niet kunnen komen. Hoe is het als je net je man bent verloren en je sociale leven stil komt te liggen? Er geen schouder is om uit te huilen. Je in je eentje bent overgeleverd aan dat intense missen.
Hoe is het als je als alleenstaande ouder thuis moet werken terwijl je meervoudig beperkte kind niet naar de dagopvang kan en dat niet begrijpt? Hoe is het als je na jaren overleven, net schoorvoetend had besloten hulp te vragen en je eerste afspraak kan niet doorgaan? Hoe is het als je niet meer wekelijks aangeraakt wordt, terwijl je dat zo nodig hebt om jezelf te kunnen voelen en te verzachten.
Ik probeer me voor te stellen hoe het is als je oud en nu nog eenzamer bent, omdat dat beetje bezoek niet meer mag komen. Of hoe het is als je in deze tijd net de diagnose kanker hebt gekregen en je dierbaren kunnen niet bij je langs komen om je op te vangen. Als je zo ontzettend bang bent om besmet te worden nu je immuunsysteem door de chemo zo zwak is.
Of als je in therapie bent in verband met ernstige angstklachten en dit niet door kan gaan, juist nu je in de Corona crisis last hebt van Angst met een hoofdletter A. De opsomming van situaties die ik me probeer voor te stellen zou oneindig kunnen zijn….
Misschien lees ik wel zoveel om de waarheid tot me door te laten dringen . Omdat het voor mij niet zomaar in één keer te bevatten is wat er gebeurt en wat dit op zoveel lagen, op álle lagen voor ons allemaal betekent. Op emotioneel, sociaal, fysiek, mentaal, economisch en financieel gebied. Van individueel tot mondiaal.
Ik vind het mooi dat er zoveel positieve initiatieven zijn om elkaar te helpen. Dat we elkaar ondersteunen om de moed erin te houden. Dat onze creativiteit wordt aangeboord. Dat krachten bundelen. Dat mensen verbroederen. Het is belangrijk dat we omzien naar elkaar, dat we zacht zijn.
Toch worstel ik met de berichten die voorbij komen over de kansen die deze tijd biedt. Hoe we hier beter uit kunnen gaan komen. Dat dit moest gebeuren. Dat de aarde ons zelfs een lesje leert. Misschien blijkt het uiteindelijk waar, maar ik ben nog lang niet zo ver. ik vind dit nu vooral heel heel verdrietig.
Mijn hart huilt eigenlijk wereldwijd. Voor iedereen.
