Mag ik huilen om jou?
Gepubliceerd op
Mag ik huilen om jou? Jij was mijn eerste grote liefde. Wat hield ik veel van jou. We vonden een plek om samen te wonen en trouwden. Maar na een aantal jaren maakte ik de moeilijke keuze om onze relatie te verbreken. Jij was wanhopig en gaf aan dat je alleen door kon gaan met jouw leven als je alle contact met mij verbrak. Je verhuisde zonder me te vertellen waarnaartoe. Dat is nu 21 jaar geleden. Ik heb je nooit meer gezien of gesproken. Het heeft me veel verdriet gebracht, ook al bouwde ik een nieuw leven op.
Jouw overlijdensbericht viel rauw op mijn dak. De woorden ‘moegestreden’ en ‘zelfgekozen’ lieten mij iets voelen dat ik bijna niet kon verdragen. Het was zwaar en drukkend en benam me de adem. Toen kwamen de tranen. Het was alsof de tijd werd teruggedraaid. Terug naar toen. Ik had zoveel vragen. Wat was er in jouw leven gebeurd? Was je gelukkig geweest? Dacht je nog wel eens aan mij? Er kwamen oude gevoelens omhoog. Het gevoel mezelf kwijtgeraakt te zijn, het schuldgevoel over mijn keuze om weg te gaan, het verdriet om jou zo achter te laten, de angst dat je jezelf en mij iets aan zou doen en de liefde, die er ook nog was. Mijn hoofd duizelde. Wat verlangde ik naar steun op dat moment. Ik zocht naar een schouder om mijn hoofd op te leggen en geruststelling. Iemand die me zou vertellen dat het oké was om te voelen wat ik voelde.
Er volgde een eenzame en verdrietige periode. De crematie was al geweest, er was geen mogelijkheid meer om afscheid te nemen van jou. Ik had zo gehoopt op een ontmoeting met jouw familie, maar ontving geen reactie op mijn berichten. Mijn gezin wist weinig over dit stuk van mijn leven en had mij op dat moment hard nodig.
Stap voor stap lichtte ik de mensen in die jou gekend hebben. Sommige luisterden en leefden mee. Anderen vonden het vreemd dat ik me na 21 jaar verdrietig en verward voelde, het was toch al zo lang geleden? Ik maakte toch geen deel meer uit van jouw leven? Ik was toch bij jou weggegaan?
Ik bekeek oude foto’s, draaide onze muziek. Heel veel middagen zat ik in mijn praktijk in een tijdloze ruimte, gevuld met onze geschiedenis. De tranen verzachtten mijn lijf, mijn hoofd kwam tot rust. Ik voelde dat ik compassie mocht hebben met mezelf. Dat ik recht moest doen aan mijn gevoel, en hiervoor de tijd had te nemen. Ik deed iets wat voor mij niet gemakkelijk was. Ik vroeg mijn gezin me te helpen. Mijn man kwam eerder van zijn werk naar huis, nam vrij om gezinsafspraken van mij over te nemen. Mijn zoon ging twee keer per week koken, mijn dochter bood heel lief aan met mij te gaan shoppen….
Het is nu een half jaar later. Ik voel mij rustiger, gesteund, lichter. Ik besef dat onze liefde deel van me zal blijven uitmaken, ook al ben je er nu niet meer. Ja, ik mag om jou huilen, mijn eerste lief voor altijd!
Brenda van Rijn – Breukelen
www.omjou.nu
