Klein en tenger
Gepubliceerd op
Klein en tenger is ze. Ik schat een jaar of zes. Ze kijkt me aan, met grote kijkers als haar moeder me vertelt dat ze ook wel graag even op de tafel wil.
We masseren op deze zomerse dag in de buitenlucht. Vier tafels op een rij om weduwen, die met hun kids zijn samen gekomen, een moment voor zichzelf aan te bieden. De moeder van het meisje neemt plaats op de tafel naast me. ‘Zal ik jou op mijn tafel tillen?’ vraag ik. Ja, knikt ze wild meerdere keren met haar hoofd. Ze is vederlicht en haar jurkje is kletsnat. Ergens anders op het terrein heeft ze al uitbundig met water gespeeld. Ze bungelt met haar benen langs de tafel.
Ik vraag of ze wil dat ik haar rug of haar voeten masseer. ‘Doe maar éérst de voeten’, zegt ze krachtig. ‘Ah’, zeg ik, ‘wat een goed idee, doe ik zo ook nog even je rug’. ‘Jaaaaaaaaaaa’, zegt zij terug, terwijl ze op haar rug gaat liggen. Aan haar enkels trek ik haar zachtjes naar het uiteinde van de tafel. Ik pak haar voeten vast. Ze giebelt en haar lijfje beweegt alle kanten op. Ondertussen ook nog volop in gevecht met een vlieg. Die moet weg. Maar hij luistert niet. Eigenwijze vlieg. ‘Heb je het al in vliegentaal geprobeerd’, vraag ik. Gggrrrppppffzzzzz, blaast het meisje naar de vlieg. Maar die trekt zich er weinig van aan en landt weer loom op haar bovenbeen. ‘Misschien helpt het als je je ogen dicht doet, dan zie je hem niet,’ stel ik voor. Ze probeert het heel even en dan kijkt ze me alweer aan.
Terwijl ik haar kleine – lieve – zwarte zomervoeten masseer, voel ik ineens haar grote verlies. Zo jong je papa al verloren. En dan nu hier, vandaag, met allemaal andere kinderen met hetzelfde lot. Wat raakt deze dag onbewust bij haar aan? Geeft dat steun? Brengt dat het verlies weer dichterbij? Is dan de energie van je moeder anders? Hoe vindt dat allemaal zijn weg in je jonge lijf? Moet je dan wel extra druk en beweeglijk zijn? Hoe bevat je eigenlijk wat er gebeurd is?
Ik denk ongewild even terug aan mijn eigen dochter in die tijd. Vijf jaar was ze, toen haar vader plotseling stierf. De eerstegrote schrik kon ik merken aan ongericht, druk gedrag. Ze praatte honderd uit over van alles, haar stem een paar tonen hoger, ondertussen druk lopend door de kamer. Voortdurend in beweging. Verderop in de tijd werd hyperactief gedrag een signaal voor mij dat er iets was. Dan nam ik haar dichtbij me en in het lichamelijk contact kon ze zakken in haar toen ook zo kleine en tengere lijfje. Soms kwamen er tranen. Soms praatten we over papa. Heel soms werd de woede voelbaar. Meestal was het een stil kalmerend samenzijn.
Het meisje vindt het tijd om naar haar rug te gaan, ze draait zich al om. Samen doen we haar jurkje naar beneden. Ik ben verwonderd over het gemak waarmee ze me bij zich laat. Het natte jurkje plakt. We lachen samen. En terwijl ik heel traag haar dappere rug masseer, wordt ze langzaam rustiger en zie ik dat ze ook haar ogen sluit.
