‘ik hou oneindig veel van jou’
Gepubliceerd op
Dit is het derde uit een reeks interviews van Melanique Bruggink en Corinne de Graaf. We spreken met mensen die recent te maken hebben gehad met een groot verlies. De corona-crisis raakt ons allemaal en als je al in de rouw bént, raakt hij misschien wel dubbel zo hard. Hoe is het leven ten tijde van corona? Wat kom je tegen? En wat helpt in deze periode? We hopen dat jij als lezer en lotgenoot herkenning en erkenning vindt en dat je ook wat inspiratie krijgt.
‘ik hou oneindig veel van jou’
Vandaag spreekt Melanique met Semra, 37 jaar. Semra is nog maar kort weduwe en woont momenteel met haar dochtertje Ella van 16 maanden bij haar ouders.
Semra, kun je iets vertellen over je verlies?
Mijn man Memet is in december 2019 heel plotseling overleden, 3 dagen voordat onze dochter 1 jaar werd. Hij was 40, gezond en fit. Ik had nooit verwacht dat ik hem zo snel zou verliezen en tegelijkertijd was dat mijn grootste angst. Zijn dood heeft alles ontregeld. In het begin wist ik niet meer wie ik was. Ik had het gevoel dat ik zelf ook voor een groot deel was overleden.
Memet was mijn zielsverwant.
Ik was zo ontzettend blij met hem in mijn leven. Voordat ik hem leerde kennen woonde ik alleen in Amsterdam. Vanaf dat ik op eigen benen was gaan staan, ging alles me voor de wind. Ik had alleen nog niet de liefde van mijn leven gevonden. Maar dat vond ik niet erg. Als dat pas op wat latere leeftijd gebeurt, kunnen we daarna nog ons hele leven samen zijn, hield ik mezelf romantisch voor. En toen kwam op mijn dertigste Memet in mijn leven.
Het was nog mooier dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
Voor mij was het ultiem, ons contact ging zo diep, we konden over alles praten, zelfs over de dood. We spraken een code af om elkaar te bereiken als één van ons ooit zou overlijden. Ik had nooit gedacht dat dat moment zo snel zou komen.
In het begin was ik krampachtig op zoek naar tekens. Ik had ook heldere dromen, waarin ik Memet kon horen, ruiken en voelen. Ik droomde een keer dat hij me optilde en het leek alsof ik echt van het bed werd gelicht.
Hoe is het om nu- na je prille verlies- in deze coronatijd beland te zijn?
Alsof dat waar ik voorzichtig aan begonnen was, in één klap weer is stil gevallen.
De eerste 10 weken na Memets dood heb ik niemand willen zien of horen. Dat was een zwarte periode. Toen ik dacht ‘dit kan zo niet verder’, ben ik hulp gaan zoeken. Ik kwam bij een psycholoog, ik startte bij jou met massagetherapie bij rouw en ik ben gaan schilderen met lotgenoten.
Ik voelde me in het begin schuldig dat ik me richtte op herstel. Ik weet nog dat jij iets zei in de trant van: “Je mag bést een uitstapje maken. Net zoals het niet helpend is voor mensen om alleen maar weg te gaan van de pijn, is het ook niet helpend om er alleen maar bij te zijn.”
Het ging eigenlijk net een beetje de goede kant op, toen door corona alles stopte. Dat voelt als een enorme tegenslag. Eerst wilde ik niks, toen voorzichtig weer wel en op het moment dat dat net een beetje op gang kwam, kon het niet meer. Ik zit weer alleen in mijn eigen verdriet. Ik mis Memet nu extra erg, omdat hij zo mijn veilige haven was.
Ben je ook bang?
Ja, ik vind dit een onwerkelijke, beangstigende tijd. Sinds Memet er niet meer is, ben ik niet meer bang voor mijn eigen dood. Ik kan er gek genoeg naar verlangen om weer bij hem te zijn. Maar ik voel natuurlijk wel enorm de verantwoordelijkheid voor Ella. Dus ik hoop dat ik gezond blijf.
Kun je eigenlijk werken?
Nee. Ik ben ZZPer en heb nu geen inkomen. Het plan was juist om in april weer te gaan beginnen. Dat kan nu niet. Ik maak me zorgen om mijn financiën. Mijn lasten zijn hoog. We hadden net een nieuw huis gekocht en waren bezig met verbouwen. Toen Memet stierf woonden we tijdelijk bij mijn ouders. Daar ben ik nu nog met Ella, het duurt allemaal zo lang. Ons huis is klaar, maar de afwerking lukt me niet zelf. De hulp die ik daarbij krijg vertraagt nu enorm.
Hoe zien je dagen er nu uit?
Nu ik niet meer met de lotgenoten kan schilderen ben ik thuis zelf gaan schilderen. Ik ben geïnspireerd geraakt door iemand die quotes schildert. Op dit moment schilder ik mijn allerlaatste whats-app bericht aan Memet. Normaal zei ik alleen: Ik hou van jou. Nu appte ik: Ik hou oneindig veel van jou. Hoe verdrietig ook, een mooier laatste bericht aan mijn zielsverwant had ik niet kunnen wensen. Om die tekst heen schilder ik allemaal madeliefjes. Deze bloemetjes heeft Memet een keer voor me geplukt. Die herinnering vergeet ik nooit, dat was zo lief. Het schilderij komt op onze nieuwe slaapkamer.
Hoe reageert jouw lichaam op deze situatie?
Ik heb veel last van mijn nek en schouders. Het zit weer helemaal vast. Ik ben helemaal niet ontspannen. Ik voel het ook in mijn hart, daar zit de meeste pijn. Ik had echt baat bij jouw massages, toen het nog kon. Weet je nog, toen je je handen stil had liggen onder mijn schouders? En ik zo moest huilen en ik voorzichtig de steun kon toelaten die dat gaf. Ik voelde me na afloop zoveel zachter en rustiger. Gek genoeg, slaap ik in deze tijd wel goed. Ik kijk er ook steeds naar uit om te gaan slapen. Dan kan ik in elk geval in mijn dromen samen zijn met Memet.
Wat mis je het meest?
Memet natuurlijk. Als hij de kamer binnenkwam dan wás hij er. Een zonneschijn. Heel veel positieve energie. Ik mis zijn glimlach. Als hij lachte, lachte zijn hele gezicht, zijn ogen. Kon ik hem nog maar even zien en vasthouden. Memet was brandweerman. Als hij deze Coronacrisis had meegemaakt, was hij blijven werken. Hij had willen helpen waar hij kon en hij had er alles aan gedaan om ons te beschermen. Hij zou mijn redder zijn geweest.
Zijn er dingen die jou nu helpen?
Wat helpt is de liefde voor mijn dochter. Als ik haar zie lachen word ik blij. Ik heb een boek waarin ik brieven schrijf aan Memet. Het is alsof hij met me meeleest. Dat helpt me ook. Verder lees ik veel over de ziel, leven na de dood en reïncarnatie. Ik ontleen steun aan het idee dat er iets doorgaat na de dood.
Van de week heb ik online via Skype met jou gemediteerd. Ik kwam hierdoor weer in contact met mijn hart. Daar was het verdriet én de verbinding met Memet voelbaar. Het was fijn om te doen, ik voelde me daarna beter dan de dagen ervoor.
Is er nog iets dat je wilt zeggen?
Ik ben op social media contact gaan zoeken met lotgenoten. Daar vind ik herkenning. En misschien heel gek, maar het besef dat er bij veel meer mensen ontzettend veel leed is, geeft mij steun.
Als laatste Semra, hoe was het voor je om dit gesprek te voeren?
Het was prettig. Ik hoop dat de lezers er wat aan hebben. Voor mij is het fijn dat ik het weer een keer van me heb afgepraat. Hoe vaker ik het deel, hoe lichter ik me voel. En dit interview is voor mij ook een eerbetoon aan Memet en onze oneindige liefde.
