De moeder van een dood kindje
Gepubliceerd op
Ze komt in mijn praktijk met een groot verlies. De zwangerschap van haar zó gewenste kindje is met 20 weken afgebroken. Het kindje waar ze naar had uitgekeken, dat ze al voelde bewegen en die een bevestiging was van de grote liefde tussen haar en haar vriend. Haar kindje had een afwijking die niet met het leven verenigbaar was.
In onze eerste ontmoeting maakt ze mij deelgenoot van dit verdrietige verhaal en vertelt ze me hoe alles is verlopen, de keuzes die ze in dit proces heeft moeten maken en hoe ze steeds verbonden is geweest het haar kindje. In iedere stap in het verdrietige verhaal stonden het kindje en haar belang voorop. Tegenover mij zit een krachtige en verdrietige moeder van een dood kindje.
Bij de tweede sessie, die een maand na de miskraam plaatsvindt, vertelt ze dat er steeds een gevoel van schrap zetten in haar voelbaar is. Bij elke stap in de buitenwereld moet zij zich intern een beetje wapenen. De wereld draait door, maar hoe doet zij dat met haar grote verdriet en gemis?
Op de massagetafel is dit voelbaar. Ik masseer haar heel zacht en met veel aandacht. Mijn innerlijk beeld is het verzorgen van een gewonde vrouw, met zachte balsem.
Zij kan zich langzaam ontspannen, het is te voelen voor mij, haar buik begint te borrelen en haar adem vertraagt.
Na afloop, ze ligt nog op de tafel, komt er een grote huilbui los. Ik zit stil naast haar, mijn hand op haar schouder, ruimte gevend en niets verstorend. Het huilen wordt stiller.
Ze kijkt me aan en vertelt dat ze net iets belangrijks heeft ervaren. ‘Ik merkte dat mijn hele lijf zich schrap zette, toen ik begon te huilen, mijn schouders trokken zich op. Toen kon ik mezelf heel bewust verzachten en ontspannen en nu voel ik zo’n opluchting! Alsof er hier een sleutel in zit in hoe ik me niet zo hoef te wapenen.’
Ik verwonder me, wat een kracht er toch zit in zachtheid en aanraking. Ik verwonder me over de kracht van moederliefde.
Corinne de Graaf – Amsterdam
www.rouwenmetcompassie.nl
