zacht stromend verdriet
Gepubliceerd op
Anieta van der Kolk beschrijft met zachte woorden het proces van een vrouw in haar praktijk:
Ze komt al een tijdje bij me in de praktijk. Na de plotse dood van haar dochter vroeg ze om ondersteuning. Om de vastgezette emoties, schrik en trauma in haar lichaam los te maken. Om te voelen. De sessies gaan vaak over rust en ontspanning mogen voelen. Steun ervaren. Omhulling.
Ze heeft al veel stappen gemaakt. Rouwen is hard werken, wat veel mensen vaak vergeten. Dus ze is ook moe, naast dankbaar en tevreden. Maar ze voelt zich vaak in een spagaat zitten. Tussen ‘gewoon maar’ doorgaan en aandacht voor haar verlies, en de verbinding met haar dochter.
Inmiddels heeft ze een ander tempo. Anders dan vroeger. Anders dan de anderen in haar omgeving. Voelen dat ze in haar eigen tempo mag. Voor de buitenwereld lijkt het misschien niet zo, omdat er aan de buitenkant niet zo veel zichtbaar is, maar van binnen komt het zachtjes in beweging.
Het ging goed met haar vandaag: ze was net terug van vakantie. Het was fijn geweest. En ook veel, omdat het allemaal net even anders liep door omstandigheden. En nu meteen weer aan het werk.
Toen ze zich op de massagetafel had genesteld, vroeg ik haar of ze kon voelen welke plek in haar lichaam aandacht zou willen. Haar buik, antwoordde ze na een tijdje, die voelt koud. Ik vertelde wat over het buikgebied en de psoas, en wat daar allemaal opgeslagen kan liggen. Ja, daar zit wel wat, zei ze. Ik begon zachtjes contact met haar buik te maken, m’n handen meedeinend met haar ademhaling. En langzaam overgaand in trage, zachte strijkingen. We gaan in jouw tempo. Het hoeft niet ingehouden maar het hoeft ook niet groot, zei ik. Na een tijdje zachtjes te hebben gepulsd, zag ik een traan uit haar ooghoek rollen. Zachtjes begon het verdriet te stromen. Dat was genoeg. We hoefden niet diep(er) te gaan om het verdriet er zachtjes te laten zijn. Ik ben ontroerd door wat er gebeurt…
