Best

Claudine van der Sommen

In de jaren die ik werkte als (kinder)verpleegkundige heb ik steeds kleine stukjes mee mogen lopen in levens van vele mensen. In levens die niet de verwachte route gingen en levens die soms veel te vroeg stopten. Op afstand, maar heel nabij heb ik kunnen en mogen ondersteunen en kunnen zien en voelen wat dit voor ouders betekent. Ook toen ik later ging werken met kinderen en jongeren met een fysieke beperking zag ik dat ook hier groot verdriet van verlies aanwezig is. Verdriet om wat er nooit zou kunnen zijn.

Manu Keirse heeft het dan over levend verlies, blijvend verdriet. Het intense verdriet over verlies van gezondheid, verlies van leven, terwijl het leven doorgaat. Hoe doe je dat? Als je te maken krijgt met verlies ga je , stapje voor stapje, op weg naar dat wat nooit meer hetzelfde zal zijn. In herinnering, met herinnering en vragend naar de toekomst. Hoe gaat dat eruit zien, hoe ga ik zijn?

Zelf ben ik geboren na de dood van mijn grote broer. Mijn broer, gestorven tijdens zijn geboorte, die geen naam en hierdoor geen bestaansrecht heeft gekregen. Wat voor de buitenwereld klein leed lijkt en misschien iets waarover je niet kunt rouwen, want er is immers geen herinnering. Voor mij is het inmiddels heel duidelijk dat dit betekent dat ik het leven in de schaduw van mijn overleden broer leef. In het Engels heet dit: “replacement child.” In het Nederlands heeft Ard Nieuwenbroek de naam: “Elviskinderen” geïntroduceerd. Als kind ben ik vooral bezig geweest met het goedmaken van de dood van mijn broer, heb ik gezorgd dat ik een braaf en zorgzaam meisje was, zodat mijn ouders niet nog meer verdriet zouden moeten doormaken. Dit heeft een grote impact op mijn manier van hechten en mijn leven gehad. Maar het heeft ook voor mijn kracht gezorgd: goed kunnen afstemmen op de behoeften van een ander.

De periode waarin ik opgebrand raakte in de zorg, omdat ik zo duidelijk kon voelen dat ik op een andere manier zorg wilde geven dan mogelijk is in het huidige systeem maakte dat ik letterlijk stil werd gezet. Stil staan en voelen hoe nu verder. Die stilte raakte een oud verlangen, dat van lichaamswerk en masseren en van mogen ondersteunen bij rouw. Daar kan ik nu volmondig “ja” tegen zeggen.

Anders gekleurd gaan wij door op onze levensweg die ondenkbaar is zonder jou. Marinus van den Berg

Anders gekleurd. Dagen……ze zijn soms grauw, zwart wit. Maar we nemen dit aan, we nemen dit waar en vertrouwen erop dat de kleuren zich gaan vormen naar hoe wij ons voelen. Voelen zo zonder jou. Voelen dat wij zijn veranderd, dat alles is veranderd en dat, ondanks dat, onze levensweg op ons wacht. Stapje voor stapje voorzichtig doorlopen. In herinnering, met herinnering en vragend naar de toekomst. Want hoe is deze zonder jou? Hoe gaat dat eruit zien. Hoe gaan wij eruit zien? Heb jij een idee? Genoeg….. meer dan genoeg. Was jij, ben jij, zijn wij. Samen zonder jou anders gekleurd maar  steeds vol liefde.

Mijn praktijk

Ik kom graag even bij je zitten om naar je te luisteren en je aan te raken zodat je kunt voelen waar je bent en hoe je je voelt. Want je lichaam spreekt een andere taal dan je hoofd. Ik zie ons lichaam als een mooie kast vol lades. Daar slaan we van alles in op. Ons verdriet, afscheid, pijn en rouw hebben daar ook een plekje. Door samen, in jouw tempo, te onderzoeken of er voorzichtig een lade mag worden opengemaakt, kun je voelen wat daar ligt opgeborgen. Zodat die lade weer wat meer toegankelijk wordt en misschien zelfs een beetje kan worden “opgeruimd”.

Ik wil graag met je meelopen op jouw pad naar de weg terug naar jezelf. Naar wie je gaat zijn zonder……., maar mét je verlies.

 

Ik voel me veilig in jouw betrouwbare professionele handen