rara
Gepubliceerd op
De praktijken van onze therapeuten zijn op dit moment helaas dicht. Aanraken is op dit moment niet veilig. Gelukkig kunnen we je nog wel onze woorden aanreiken. Bianca de Kat schreef deze blog. Zij vond woorden voor de verontrustende tijd waar we nu allemaal inzitten.
RA RA?
‘Mama! Ra Ra?’ Als mijn zoontje vroeger uit de kleuterschool kwam en me hijgerig met deze woorden begroette, kon ik maar beter mijn bezigheden even staken want dan volgde er een vermakelijk maar langdurig onderonsje. ‘Rara, wat is er groter dan een olifant maar weegt minder zwaar?’ De bedoeling was dan dat ik eindeloos door moest raden, ook al had hii me hetzelfde raadsel een dag eerder ook al verteld. Gillend van de pret hoorde hii mijn foute antwoorden aan. ‘Nee mama! Een nijlpaard ís niet eens groter dan een olifant!’ Meteen het juiste antwoord geven was geen optie, de stilzwijgende afspraak was minstens een keer of acht verkeerd raden. Deed ik dit niet, dan kon er weleens een stevige driftbui volgen omdat ik zijn lolletje van de dag had verpest.
Ra ra, wie loopt en door de supermarkt en durft geen wc papier meer in zijn boodschappenkarretje te gooien? Rara, wie wil er naar zijn moeder maar gaat er tóch niet naartoe? Rara, wie loopt er met een grote boog om zijn vrienden heen omdat dat voor iedereen beter is?
Als je me dit twee maanden geleden gevraagd had dan zou ik je waarschijnlijk stomverbaasd aangekeken hebben. Het zouden ijzersterke raadsels geweest zijn want ik zou het bij God niet geweten hebben.
Raadsels zijn leuk omdat één van de twee het antwoord al weet, dat is de deal. En nu zitten we in een groot collectief ‘niet weten’. Daar zijn we niet goed in. Ik óók niet. Alle vanzelfsprekendheden weg en nog niet weten hoe dit verder zal gaan.
En dan is er ook nog het schuldgevoel. Schuldgevoel omdat iets in mij geniet van het niet meer hoeven rennen en vliegen. Van een spelletje spelen met mijn dochter en haar vriend. – ik verlies maar het maakt me niets uit-. Van wakker worden, gapen en even niets hoeven. Van een tuinbankje dat een tweede leven krijgt omdat ik het tegen beter weten in verf zonder het te gronden. Van de filosofische gesprekjes die ik ondertussen voer met mezelf. Over hoe het anders zou moeten. Over hoe het anders zou kunnen. Over hoe ik mijn leven graag vorm zou willen geven. Van een wandeling met een vriendin, van een telefoongesprek met mijn moeder waarvan ik nu geniet terwijl ik niet van bellen hou omdat ik altijd precies begin met praten als zij dat ook doet. Van yoga online waarbij een stiekem windje aan een ieders aandacht ontsnapt. Van even zitten in de zon op een dag waarop ik normaal gesproken zou werken. Van een oud Carmiggeltboek waar ik nu eindelijk aan toe kom.
Maar ook van een gevoel van saamhorigheid dat ons lijkt te verbinden. Van Italianen die op hun balkon in staat blijken te zijn om een complete oprera’s uit te voeren, van het applaus voor de zorg die eindelijk op waarde wordt geschat en van de wonderlijke adempauze van een wereld die even stil staat.
Van de hoop dat we de oceanen schoon zouden kunnen krijgen en stel je voor dat ook de lucht schoner kan! Van het idee dat we de planeet meer adembaar zouden kunnen maken. Van de mogelijkheid dat we weer opnieuw mogen kiezen voor wat écht bij ons past…
En dan kijk ik naar het journaal en het ziet eruit als science fiction. En daarna het besef; mensen gaan gewoon bij bosjes dood. De prijs is te hoog. De prijs voor dit welicht collectieve bewustzijn dat aan het ontstaan is. Een bewustzijn waarvan we nog niet precies weten waar het over gaat. Een bewustwording die indringend aan onze deuren rammelt. Een weten. En een niet weten. En dat dit het is het voor nu.
Mijn ramen zijn gezeemd. En dat werd tijd. En die heb ik nu. Ook dát werd tijd.
Ra ra? Wat is groter dan een olifant en weegt tóch minder zwaar? Ik zal jullie het antwoord geven. Ik zou niet willen dat iemand hier een slapeloze nacht van zou hebben. Het antwoord is :’ zijn schaduw’.
Ik zou er heel wat voor over hebben als het antwoord op het raadsel wat ons nu bezig houdt zo makkelijk zou zijn.
