Lang geleden?
Gepubliceerd op
Ze komt voor het eerst bij me, in de massageruimte van het Inloophuis. Ze heeft wit haar, een rimpelige huid en loopt met een stok. 84 jaar is ze, en twee jaar geleden is ze behandeld voor kanker. Als ik vraag wie haar steunen in dat proces valt ze stil. Haar dochter en haar man zijn overleden. “Lang geleden?”, vraag ik. “Sommigen vinden van wel, ik niet. Mijn dochter is in 1978 overleden en mijn man een half jaar later.” Ik zie dat het verdriet nog aan de oppervlakte ligt. Ze voelt zich gestresst, vertelt ze, omdat er veel wisselingen zijn in de thuiszorg en de hulp die ze ontvangt.
Als ze op de massagetafel is gaan liggen, dek ik haar toe met warme handdoeken en een deken. Ik leg mijn handen om haar hoofd en voel ergens van binnen dat ze weinig liefdevol wordt aangeraakt. Ik laat mijn handen hun werk doen. Zachtjes wieg ik haar hoofd en draai ik zachte rondjes op haar hoofdhuid. Daarna maak ik strijkingen op haar voorhoofd en over haar wangen. Ze glimlacht. “Je bent lief,” zegt ze. In stilte werk ik zo nog een tijdje door. Ik maak voorzichtig haar nek en schouders wat lichter met zachte knedingen.
Wanneer de massage afgelopen is, komt ze overeind. Tranen wellen op in haar ogen: “Ik vond het zo fijn bij jou. Dank je wel!” Ahhh, mijn hart stroomt vol en ik vraag haar of ze zich weleens eenzaam voelt. “Heel erg vaak,” snikt ze en legt haar hoofd tegen me aan. Mijn handen troosten haar op haar rug en schouders. Het raakt me, 84 jaar en je zo alleen voelen. Ik ben dankbaar dat ik even een lichtpuntje mocht zijn voor haar. Maar het maakt me ook een beetje bang voor ‘later’. Zou ik ook ooit zo eenzaam worden? Eenzaamheid onder ouderen… je hoort het steeds vaker. Iets om bij stil te staan.
Handen
liefdevol, warm
masseren je zacht
geven troost aan eenzaamheid
Dankbaar
