Stapeltjes verlies
Gepubliceerd op
Stapeltjesverlies
Renée is een 39-jarige vrouw, heeft een man en 2 kinderen. In een paar jaar tijd is er veel gebeurd in haar leven. Het begon in 2014 met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap; in 2016 overleed haar vader 2,5 week nadat haar broer te horen kreeg dat hij uitgezaaide darmkanker had. Haar broer overleed op 10 februari 2017. Daarna raakte ze haar baan kwijt door een reorganisatie van haar werkgever. In de baan die daarna volgde raakte ze overspannen met als gevolg dat haar jaarcontract niet verlengd werd.
Ze merkt dat ze haar lichaam op slot heeft gezet. Ze wil graag weer voelen.
Wil je iets vertellen over jouw verliezen?
“Zondagochtend 7 augustus kregen we een Whatsapp bericht van mijn broer: ‘Ik ga zo naar de huisartsenpost omdat ik denk dat ik een blindedarm ontsteking heb. Vannacht ineens steken en drang om over te geven. Ik heb de huisartsenpost gebeld en nu moet ik langskomen…’
De huisartsenpost heeft hem doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar is Mike meteen geopereerd aan (wat we toen nog dachten) een blindedarm ontsteking. Helaas vond de arts tijdens de operatie een kwaadaardige tumor in zijn darmen. Toen ik dat hoorde, stortte mijn wereld in.
Verdriet, onmacht, oneerlijk en onwerkelijk dat dit mijn broer overkomt. Mijn broer bleef wel het gehele traject optimistisch en zei vaak: ‘Niet huilen Renée, het gaat goed komen.’
Op dinsdag 16 augustus kreeg ik na een bezoek aan mijn broer in het ziekenhuis een telefoontje van mijn tante dat mijn vader was binnengebracht op de EHBO met een urineweginfectie. Mijn ouders zijn al lang geleden gescheiden. Uiteindelijk kreeg hij ademhalingsproblemen en is hij naar de intensive care gebracht. De bacterie van de blaasontsteking is overgegaan naar de bloedbaan en rugwervels met alle gevolgen van dien. Op 24 augustus is hij overleden op 70-jarige leeftijd.”
Mijn 2 broers en ik kwamen in een proces van afscheid nemen en rouw. Een heel erg dubbel proces met de ongeneeslijke ziekte van mijn oudste broer. Hij lag op dat moment ook nog te herstellen van de operaties die hij al had gehad. Mijn broertje en ik hebben het gehele afscheid voor mijn vader geregeld en alles wat daarna er bij hoort. De maanden die volgden waren onzeker en slopend. Mijn broer werd dinsdag 8 november geopereerd met de zogenaamde HIPEC-operatie, een hele complexe oncologische ingreep die wel 8 uur lang duurt. Helaas kwam het telefoontje van de dokter veel te vroeg: “Er zijn teveel uitzaaiingen, Mike wordt niet meer beter.” De maanden december en de eerste weken van januari waren nog redelijk goed voor Mike. Eind januari ging het al slechter met hem. We zijn die periode veel samen geweest en uiteindelijk is hij op 10 februari thuis in het bijzijn van mijn moeder, mijn broertje en ik overleden.
Na een mooi en intens afscheid van mijn broer ben ik vrij snel daarna weer gaan werken. Tegelijkertijd had ik de afwikkeling van zijn nalatenschap op me genomen. Een rationeel en veeleisend werk.
Een paar maanden nadat de gehele nalatenschap was afgewikkeld kreeg ik op mijn werk te horen dat er gereorganiseerd moest worden: weer een klap om te verwerken. Toch ook weer snel een nieuwe baan gevonden en de eerste maanden dacht ik dat het supergoed ging. Totdat ik na mijn vakantie weer terug op mijn werk was en het niet meer ging. Ik was op en leeg. Zo intens moe en werken lukte niet meer.”
Wat heeft dit alles met jouw lichaam gedaan? Welk effect voelde je toen en/of voel je nog steeds?
“Op het moment dat ik de diagnose uitgezaaide darmkanker hoorde voelde ik een enorme pijn in mijn borst. Alsof er een stukje uit mijn hart werd gesneden. Er wérd ook gewoon een stukje uit mijn hart gesneden. Ik voel die pijn nog steeds. Ik heb ook mijn ademhaling vastgezet in mijn borst. Ik voelde een groot ongeloof, dit kán gewoon niet waar zijn, dit is een droom. Nu voel ik dat het mijn hele lichaam heeft vastgezet. Een tijd terug had ik hevige pijn op een paar plekken in mijn buik. Ik was er van overtuigd dat het darmkanker was. Ben door de hele medische molen gehaald; er is niets te vinden. Het is wel de plek waar mijn broer is ziek geworden. Misschien zit daar een verband?
In de afgelopen periode heb ik mijn kringetje bewust klein gehouden. Ik had en heb geen energie om uit te reiken naar mensen die niet makkelijk zelf komen. Daardoor zijn er ook contacten verwaterd en dat is oké. Wat me wel op de been gehouden heeft zijn mijn kinderen. De momenten dat zij konden genieten deed mij ook wat. En het zijn vooral die kleine dingen die mij raken.
Hoe beleef jij de dood van je vader en je broer?
Mijn vader was niet zo’n prater, toch was hij er voor mij op zijn manier. Zijn kleinkinderen waren zijn grote trots. Hij is veel te jong overleden op 70-jarige leeftijd, maar heeft al wel een heel leven geleefd. Dat kan ik beter een plek geven dan het verlies van mijn 39-jarige broer. Het verlies van de één is niet minder dan van de ander. Wel verschillend van aard. Mijn broer was echt mijn gróte broer. Eigenwijs en met humor, zo stond hij in het leven. Onze karakters leken niet op elkaarmaar we hadden wel een goede broer/zus band. Het blijft oneerlijk. Mijn broer wordt nooit meer ouder. Op dit moment hebben we dezelfde leeftijd en over een aantal maanden heb ik hem ingehaald qua leeftijd…
Het afgelopen jaar voelde ik dat ik vastliep in mijn verdriet. Ik bleef me ellendig voelen, vermoeid en kreeg allerlei onduidelijke lichamelijke klachten. Na een hele zoektocht in de medische wereld kwam ik terecht bij een rouwcoach. Door de gesprekken met haar kreeg ik meer inzicht in mijn proces van rouw. Door rust kreeg ik meer ruimte om te rouwen en werd ik langzaam sterker. Daarnaast bleek ik last te hebben van chronische hyperventilatie, dat verklaarde een groot deel van de lichamelijke klachten. Ik voelde wel aan dat ik nóg iets nodig had om weer meer te voelen. De verbinding tussen mijn hoofd en lichaam wilde ik graag weer herstellen. Het stuk tussen mijn hoofd en mijn hart zat namelijk helemaal op slot. Ik wilde weer voelen, alles moet weer gaan stromen. Zo kwam terecht bij massagetherapie bij rouw.
Na een aantal behandelingen lijkt het leven weer wat lichter te worden. Meer rust in mijn hoofd en lichaam. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik durf al wel te zeggen dat ik persoonlijk aan het groeien ben.”
