Daar ligt ze, mijn vriendin
Gepubliceerd op
Ik heb haar niet meer gezien, niet meer gesproken. En nu ligt ze daar. We zouden nog over de ziel praten; wat er gebeurt met de ziel rondom en na het overlijden. Het gaf haar een toekomstperspectief in het afscheid nemen van haar leven hier. ‘Dan is de weg niet zo kaal en niet alleen maar wachten.’ Ze heeft me nog wel verteld over de invulling van haar herdenkingsdienst.
In haar ziekzijn heeft ze ook de hulp gezocht van een vriendin met wie zij de opleiding tot sjamaan heeft gevolgd. ‘Wil je voor mij een ritueel maken om dit ziekbed door te kunnen komen?’ Voordat dit ritueel werkelijkheid kon worden werd het verzoek omgebogen tot ‘Wil jij mijn afscheidsritueel vormgeven?’ En nu ligt ze hier in haar witte wilgentenen mand. Morgen nemen we afscheid van haar op de manier die haar kenmerkt.
Op de parkeerplaats van de natuurbegraafplaats kom ik haar man tegen. Hij zoekt een plek voor zijn auto. Hij is er net één voorbijgereden. Ik vraag of ik even met hem mee mag lopen. Hij vertelt dat hij een ingeving kreeg waardoor hij weer terug naar huis is gereden. Hij voelde de drang om haar sjamanen drum en trommelstok te halen. Waarom wist hij niet, maar hij gaf er wel gehoor aan.
Het is een stralende dag begin oktober; de grote deuren van de afscheidsruimte staan open en de natuur komt binnen. De gordijnen wapperen op de wind. De sjamanen vrouw opent het samenzijn. Zo nodigt ze eenieder uit om zich open te stellen voor de rituelen. Bij de meesten onbekend. De spirit van Moeder Aarde en van het Grote Mysterie openen de viering. In elke windrichting wordt de geest van die windrichting uitgenodigd om ons bij te staan. Na die uitnodiging is het aan ons om te laten weten dat we dit gehoord hebben door te antwoorden met ‘aye aye’. Zo weet zij dat het ontvangen is en ze door kan gaan in het ritueel. Na het eerste wat aarzelende ‘aye aye’ zijn de volgende bevestigende antwoorden luid en duidelijk.
Als het tijd is, wordt mijn vriendin op een kar geplaatst om zo naar haar rustplaats gebracht te worden. Wij lopen er langzaam achteraan, onder begeleiding van de sjamanen drums. Natuurlijk, ze heeft de mooiste plek uitgekozen! In het midden van een open plek, omzoomd door bomen en loofhout. Opnieuw wordt Moeder Aarde aangeroepen en gevraagd zich over haar dochter te ontfermen. Dán wordt het trommelvel van de drum verscheurd en de trommelstok gebroken. Haar man gooit het bij haar in het graf. En zo neem ik afscheid, hand in hand in een grote kring van bijna 100 mensen.
Ze heeft gevraagd het luchtig te houden. Daarom krijg ik bij het verlaten van die schitterende plek door de sjamaan een veer aangereikt. Met dit ritueel heeft mijn vriendin mij een gróót geschenk gegeven. Een geschenk voor het leven.
Daar ligt ze, mijn vriendin.
Anneke Wolters – Tilburg
https://annekewolters.nl
